SK Deinze: spelers vertrekken, trainers gaan maar Stefan Claus blijft bestaan

Ik pik regelmatig een (thuis) match mee van SK Deinze, maar kan me nauwelijks herinneren dat er een andere keeperstrainer is geweest dan Stefan Claus (°1957). In zijn jonge jaren was Stefan zelf keeper bij eerder bescheiden teams in Leerne en Nazareth en voor de schoolploeg in het toenmalige Sint-Hendrikscollege. Toen hij resoluut koos voor een opleiding verpleger raakte dat op de achtergrond, maar niet helemaal, want na een aantal jaren zag men hem terug als spelertrainer bij Sparta Petegem en bij de jeugd van KMSK Deinze. Stefan werd bij de grote jongens geïntroduceerd door Patrick Bijn, toen deze trainer werd bij de beloften. Later, toen Eddy Mestdagh trainer was geworden van de eerste ploeg, werd hij definitief trainer van de seniorenkeepers.

In een interview met Jan De Waele in Sportje van vorig jaar vertelde hij   “Ik hoop dat SK Deinze de steeds gevaren koers blijft aanhouden. Het lijkt voor velen misschien niet altijd als van zelfsprekend. Maar ik ben van oordeel dat moet vastgehouden worden aan het inhalen van betaalbare spelers, dat de club schuldenvrij moet blijven en dat SK Deinze een regioclub moet zijn. Dit moet beloond worden. SK is een club met een bepaalde cultuur en daaraan mag geen afbreuk worden gedaan. Oranje-zwart moet de club blijven waar ‘mensen en jongeren’ uit de streek een kans krijgen. In het verleden hebben we genoeg voorbeelden gehad van spelers die hun studies of hun werk konden combineren met het voetbal bij SK Deinze en die later de kans hebben gehad om naar een hoger niveau door te stromen. Hierbij denk ik aan geboren Deinzenaren zoals Bert Dhondt, Tony Sergeant en Björn Sengier”.

Stefan combineert zelf zijn rol als keeperstrainer met een drukke job als verpleger: “Als hoofdverpleger ben ik van het UZ te Gent gedetacheerd bij ‘Artsen zonder Grenzen’ voor de dienst nefrologie. Wanneer er zich aardbevingen, overstromingen of andere natuurrampen voordoen waar ook ter wereld worden wij uitgezonden. Zo ben ik in opdracht aanwezig geweest en heb ik daadwerkelijk geholpen in Ban (Iran), Turkije, Pakistan, Kosovo en tal van andere landen. Wanneer ik door humanitaire opdrachten soms 10 of 14 dagen afwezig was in de club, bleef voorzitter Marc Hoste me altijd steunen".

Hij heeft daarbij leren relativeren : “Als je in Iran of in Pakistan of elders in de wereld in 5 dagen tijd 5000 hongerige en noodlijdende kinderen voorbij ziet passeren, kan je een aantal situaties hier of waar dan ook in dit land beter relativeren en besef je beter hoe stressvol we soms zijn door dikwijls onbelangrijke dingen”.

Stefaan De Groote