Stief Desmet Monument for Cervus Elaphus in Deinze.
Naar aanleiding van de solo-tentoonstelling Stief Desmet –
‘In These Woods Tonite’ die opent op 21 november 2008 in Galerie Fortlaan 17 te Gent, wordt de sculptuur ‘Monument for Cervus Elaphus’ van Stief Desmet tot 19 november tijdelijk tentoongesteld
in de tuin van de kantoren van Tallieu & Tallieu nv te Deinze.
Deze monumentale sculptuur van Stief Desmet was eerder te zien in de tentoonstelling Cuesta te Tielt.
Stief Desmet – Monument for Cervus Elaphus
@ Tallieu & Tallieu nv, Gentsesteenweg 2, 9800 Deinze tot 19 november 2008
Geen dier werd door de mens zo vaak “gepimped” als een hert. Wie er onze beeldcultuur op navlooit kan een lijn trekken van de eerste grotschilderingen in Lascaux, over renaissance jachttaferelen, romantische dierschilderkunst en Walt Disney tot vandaag. Heel dikwijls helt de verschijning van het hert over naar kitsch. Met zijn talrijke afbeeldingen op koekentrommels en plaasteren versies in Vlaamse tuinen is dit beest op dat vlak wellicht de kampioen van het dierenrijk. Maar net die commerciële
en sentimentele recuperatie verraadt dat het hert als archetype diep snijdt in onze psychologie. Wat maakt dit rendier zo fascinerend?
De grote vochtige ogen en de liefelijke fysionomie van een hertenkop doen ongetwijfeld menselijk aan. Zelden beelden we een hert realistisch af. Meestal staan net die kenmerken extra in de verf. Ze zijn vergroot, extra vervormd, om dit herkenningseffect maximaal uit te spelen.
Er zijn wel meer dieren die we op deze manier aan onze borst drukken. Denk maar aan de hond, het paard, de panda, de koalabeer. Het hert staat evenwel hors categorie. Onze fascinatie ervoor heeft immers een extra ingrediënt. Een hert blijft hoe dan ook, zelfs in gevangenschap, bijzonder mensenschuw. Wie zichzelf weerspiegeld ziet in zijn fixerende blik, mag zich terstond aan een vluchtreactie verwachten. Het dier confronteert ons als geen ander met onze huidige problematische relatie met de natuur. Wij zien onszelf weerspiegeld als een te mijden soort. Zou het kunnen dat de populariteit van het hertenmotief zijn oorsprong vindt in een schuldbesef, of in een verwoede poging om alsnog macht over het dier te verwerven, door het af te beelden?
Stief Desmet gaat no-nonsense om met beeldmateriaal in een wereld waarin de grenzen tussen authentieke en gemanipuleerde of massaal geproduceerde beelden steeds meer vervagen, volgens sommigen gewoon niet langer bestaan. Het “samplen” of kiezen van een beeld uit al dat picturale geweld kan dan wel puur intuïtief of speels lijken, het is nooit gratuit. De drie herten doen denken aan een gigantische blow-up van een biscuit beeldje uit bomma’s vitrinekast. Stief past de omgekeerde schaalverandering toe, waarbij het geïdealiseerde beeld terug levensgroot wordt (…). – Frederik van Laere.
