Céline, van Astene tot Quebec

Hieronder brengen we jullie het verhaal van Céline, een leerlinge van de Mozaïek School in Astene tot professor in Quebec. We mochten enkele vragen stellen, en kwamen terug met een fijn levensverhaal. En afsluiten met YOLO!

 

Hoe ben je in Quebec terecht gekomen, hoelang ben je er ondertussen, reeds getrouwd, in welke stad woon je?

Mijn Québecs avontuur begon reeds in 2009 toen ik als Master-student 6 maanden aan de Université Laval in Québec heb verbleven. Ik werd gepassioneerd door de bloedmooie natuur, de rust (no stress!), waaier aan buitenactiviteiten (ski, kajak, hiken, …), de warme mensen, en gewoonweg het leven in Canada. In 2012 kwam ik met mijn vriend (ondertussen man) op vakantie naar Québec om een maand rond te trekken met de rugzak. Het toeval liet toe dat we gratis een auto mochten ‘lenen’ van iemand die we leerden kennen onderweg, waardoor we ook het noorden van de grote provincie Québec konden verkennen. We hadden toen eventueel de intentie om in Canada te trouwen, maar nooit eerder gedacht aan verhuizen. Voor we het wisten, vielen we op een mooi huis bovenop een berg in de natuur (de ‘broese’) in de regio Charlevoix. Mijn man en ik zijn beiden behoorlijk avontuurlijk aangelegd, dus onze plannen werden snel gewijzigd: trouwen in België en verhuizen naar Canada. Het jaar daarop was zeer stressvol: studiebeurzen aanvragen, verblijfsvergunningen aanvragen, een doctoraatsbegeleider zoeken in Québec, ons toenmalig huis in België verbouwen en verkopen, en daarbovenop nog eens trouwen twee weken voor het vertrek, dit alles naast mijn full-time job aan de universiteit Gent. Op 17 mei 2013 getrouwd en op 30 mei 2013 was het zover: CANADA. We wonen momenteel drie jaar in een bergdorpje, Les Éboulements, in de provincie Québec, op 1h en 15 minuten rijden van Québec City. Prachtig wonen, dagelijks genieten.

Je schoolloopbaan… hoe is die verlopen?

Het lager onderwijs heb ik gevolgd in de basisschool te Astene, een zeer fijne ervaring, waar ik vele levensvrienden aan over gehouden heb. In de middelbare school ging ik naar het SHZMI in Deinze, waar ik eerst vier jaar Latijn-Wetenschappen en vervolgens twee jaar Wetenschappen-Wiskunde heb gevolgd. In 2005 startte ik mijn universiteitsstudies aan de Faculteit bio-ingenieurswetenschappen van de Universiteit Gent. Ik was gepassioneerd door de natuur en het milieu, en specialiseerde me in bioingenieur – milieutechnologie tijdens mijn Master-studies. Na mijn studies volgde ik een intensieve taalcursus aan Oxford University in de UK. Ik werd geselecteerd als Assisterend Academisch Personeel (onderwijs + doctoraat) aan de UGent en startte op die manier een doctoraatsstudie, naast het lesgeven. In 2013, bij het verhuizen naar Québec, zette ik mijn doctoraatsstudie verder aan de Franse Université Laval in Canada. Gezien mijn onderzoeksdomein zeer actueel is, werd ik al snel geviseerd door ‘Ville de Québec’ (‘het stad’) en werd aldus aangesteld als adjunct directeur van een biogasproject, betreffende de productie van hernieuwbare energie en duurzame meststoffen (kunstmestvervangers) uit afval. Omwille van het uitgebreide en verdiepende werk in zeer uiteenlopende disciplines ontving ik in 2015 twee doctoraatstitels: Dr. in de toegepaste biologische wetenschappen en Dr. in water engineering. Één jaar en vele interviews, bloed, zweet en tranen later werd ik geselecteerd als professor aan de faculteit van de wetenschappen en de ingenieurs (Faculté des sciences et de génie) van Université Laval. Daartussen startte ik een eigen consultancy-bedrijf op in het domein van de milieutechnologie (hernieuwbare energie, afvalverwerking en afvalwaterzuivering), en maakte ik met mijn man een 5 maand lange rondreis doorheen Canada en de US zodoende mijn netwerk uit te breiden en uiteraard Noord-Amerika verder te ontdekken.

Waar zie je u binnen 3 à 5 jaar?

Ik ben gestart met het professorschap op 1 juli 2016.

Het is de bedoeling dat ik mijn eigen laboratorium en onderzoeksgroep uitbouw, dus in eerste instantie zal ik onderzoeksprojecten moeten uitschrijven en financiering aanvragen bij de overheid en industrie, waarna ik uiteraard de onderzoeksgroep zal moeten leiden. Daarnaast geef ik ook les aan Bachelor en Masterstudenten in de richting chemical engineering met focus op de ‘vergroening’ van industriële processen (bv. duurzame energie, groene chemie, afvalverwerking, waterzuivering, etc.). We doen experimenten en bouwen onder andere computermodellen zodoende deze processen te optimaliseren. Er volgen dus een aantal zéér drukke jaren. Binnen drie jaar hoop ik over een volwaardig onderzoeksteam met tevens doctoraatstudenten en post-doctoraatstudenten te beschikken.Om de 5 jaar kan je als professor aan de Université Laval een sabbatjaar nemen. Dit betekent dat je een volledig jaar in het buitenland mag verblijven en aan verschillende universiteiten kan werken. Zodra ik dit kan doen, zijn we (mijn man en ik) zeker paraat een jaar door te brengen in onder meer Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Australië, landen waar er potentieel is voor samenwerking in mijn domein, en waar ik uiteraard ook eens een lange tijd zou willen wonen.
Daarnaast werk ik ook als zelfstandig consultant in het domein van duurzame energie en voedingsstoffen-recuperatie uit afval. Ik heb ook samen met mijn man een ‘bio-farm’ en bedrijf dat werkt rond biologische voedselproductie en transformatie, bv. technieken zoals fermentatie om probiotische yoghurt of kefir te maken van sojabonen. We hebben ook onze eigen vorm van seitan (vleesvervanger) op de markt gebracht.
Kinderen werden even uitgesteld (immigreren is niet eenvoudig en je krijgt geen zwangerschapsverlof indien je geen Canadees bent!), maar staan toch ook op het programma binnen de komende 5 jaar … We hebben extra handen nodig om onze bio-tuin te onderhouden 😉

Volg je nog het reilen en zeilen van Deinze?

Ik volg het reilen en zeilen van Deinze vooral via mijn familie die me goed op de hoogte houdt van het gebeuren. Ook via Facebook en andere sociale media kan ik gemakkelijk volgen, al dien ik te zeggen dat ik in Canada zeer weinig tijd heb om dit in het oog te houden. Buiten mijn werkuren trek ik al zéér snel de natuur in. Met mijn familie houd ik voornamelijk contact via WhatsApp en Skype.

Zijn er zaken dat je mist uit Deinze in het verre Quebec? Leuke cafés, Deinse gewoontes, de taal, …

Ik mis vooral mijn familie en vriendenkring waarmee ik opgegroeid ben en de vriendenkring waarmee ik naar de universiteit gegaan ben. We hebben intussen ook wel goede vrienden in Québec, maar een goede babbel in het ‘Deins’ in een lokaal caféetje is goud waard! Ook aan mijn mémé die niet over de hedendaagse technologie van internet beschikt, denk ik vaak, en ik probeer haar nu en dan eens te bereiken via de gewone telefoon. Ook al kost dat stukken van mensen, het horen van haar stem is onbetaalbaar.Het is ook leuk om in een stamcafé van vroeger te stranden en te weten dat je zowiezo héél wat bekenden tegen het lijf loopt als je enkele uren blijft zitten. In de regio waar we nu wonen draait alles meer om de natuur, gezellig samen zijn, kampvuur maken, samen eten of iets drinken thuis, aan de baai of in een park. Het is niet de gewoonte om zich op te maken en samen op café of restaurant te gaan. Ik kan mij zeer goed vinden in de levensstijl hier, meer natuurlijk. In het weekend maken we meestal een lange tocht in de bergen (hiken, kajakken of skiën), afsluitend met een vers gefermenteerd kruidendrankje of een glaasje wijn in de tuin, terwijl we een hapje roosteren op het kampvuur. We brengen veel meer tijd door buiten in de natuur, en onze levensstijl zelf is ook veel natuurlijker. We proberen alles zelf te maken op basis van de groenten en kruiden uit onze bio-tuin, gaande van voeding en drankjes tot shampoo en tandpasta.

Heb je bepaalde rituelen als je terug naar Deinze komt?

Bakje frieten gaan eten, … Als ik terug kom naar Deinze ga ik sowieso een broodje eten bij nonkel Dirk en tante Els (de Verdandi in Deinze), smullen! Daarnaast woon ik ook graag een voetbalmatch van de Leiejongens bij en placeer ik wel eens een Il Puntootje met de vrienden. De saga komt daar vaak ook bij kijken ;-), maar niet tegenstaande passeer ik ook eens aan het station om de oude stamcafé’s, als de Clues, het Stationneke en de voormalige Crazy vanop afstand te checken (hoewel dat ondertussen allemaal veel veranderd is!), pure nostalgie! Ik spendeer ook graag enige uren in de standaard boekhandel, en ga sowieso een hapje biologisch eten in de Appelier in Gent. Mijn man gaat steeds kruiden kopen in de Dille en Kamille. Het is ook fijn om gewoon door de supermarkten te slenteren en nog eens te proeven van de producten en merken die ik vroeger steeds kocht. Het aanbod is volledig anders in Canada.

Heb je tips uit Quebec die je in Deinze ook zou toepassen?

Mijn grootste tip aan Deinze is: Het leven begint in Deinze, maar het eindigt daarom niet noodzakelijk in Deinze. Vele mensen hebben schrik om stappen te zetten in het leven en men kiest al vaak voor de eenvoudige uitweg. Niettegenstaande kan een moeilijk en uitdagend tussenpad aan de basis liggen van een levensvolle, gevarieerde, avontuurlijk mooie toekomst.Het leven is al te kort, en kan morgen eindigen voor ons allen. Hoewel Deinze een fantastische stad is, zou ik enorm veel spijt hebben, mocht ik niet de moed en durf hebben gekend om andere delen in de wereld te ontdekken. Men zegt het wel vaak in Deinze: YOLO – you only live once, maar zijn er effectief ook veel mensen die deze spirit daadwerkelijk naleven?

Zijn er mensen of leerkrachten die van u een speciale vermelding krijgen?

Ik zou in eerste instante graag mijn volledige familie bedanken, en in het bijzonder mijn papa, Jean-Pierre Vaneeckhaute en broer, Vincent Vaneeckhaute, en mijn levensgezel, Louis Baeyens, voor de vele steun doorheen de jaren. Trouwen, verhuizen, een doctoraat afmaken, en professor worden op vier jaar tijd doe je niet alleen.
Mijn papa is reeds meerdere malen tot in Québec afgezakt. Toen we besloten te verhuizen, stond hij hier twee dagen later reeds aan de deur. Ook voor de universiteitsceremonie is hij recent met mijn nonkel tot hier gekomen, 5 dagen op en af speciaal daarvoor, je moet het maar doen (énorme dank ook aan nonkel Filip!). Zonder de alledaagse steun van mijn papa was dit allemaal niet mogelijk! Als ik in de problemen zit of vragen heb, is hij steeds bereid te helpen, zelfs al ik bel ik hem op om 3 uur s’nachts… (er is 6 uur tijdverschil met Québec). Papa, woorden schieten me te kort om je te bedanken voor alles wat je voor me hebt gedaan, en ik zeg het ook te weinig, bedankt uit het diepste van mijn hart om me leven te geven, om me vrijheid te geven, en om me te steunen in alles wat ik doe (reeds mijn ganse leven!). Ik denk dat er weinig vaders zijn die zo begaan zijn met hun kinderen als jij. Mocht er een Nobelprijs voor de papa’s bestaan, dan zou je die zeker al gekregen hebben. Love you a million!
Ook mijn broer is ons reeds komen bezoeken, fantastische momenten die ik warm koester en die me kracht en energie geven om weer verder te zetten tot ik hen nog eens zie, hier of in België. Ook al leven we ver weg van elkaar, de tijd dat we samen doorbrengen als mijn familie hier is of als ik in België ben is veel intenser. Je hecht veel meer belang aan gewoon ‘het samen zijn’ en ‘het praten’. Toen ik laatst in België was, sliep ik bij mijn broer thuis. Het gevoel om nog eens samen in de zetel naar Thuis of naar The Voice te kijken is gewoonweg onbeschrijfelijk. We zouden de ganse nacht kunnen doortrekken, lachen en plezier maken, maar ook serieus babbelen. Ik was vaak met mijn broer alleen thuis tijdens mijn jeugd, dus ik mis zijn alledaagse aanwezigheid enorm, net zoals die van mijn papa.
Maar wetende dat ze beiden achter mijn keuzes staan, geeft me veel kracht. Mijn mama is gestorven toen ik 13 jaar was, maar ik voel dat ook zij mij de dagelijkse kracht geeft om door te zetten. Mijn broer en papa hebben me enorm geholpen dit verlies te verwerken, waardoor ik er sterker uit ben gekomen dan voorheen. En uiteraard, … achter elke sterke vrouw, staat een sterke man, en dat is in mijn geval zeker en vast waar. Bedankt, Louis Baeyens, om er dagelijks te zijn voor mij, samen overwinningen te vieren en tegenslagen te verwerken. Ik kan me geen betere levenspartner inbeelden dan jij, ‘mijn honske’, die me elke dag licht en vreugde bezorgt. Bedankt om altijd jezelf te zijn en me te accepteren in alle zin. Bedankt voor de dagelijkse portie vreugde, creativiteit en levenswijsheid die je in huis brengt. Love you all, there’s no place like home! 🙂

Daarnaast wens ik ook alle professoren van de universiteit Gent waarvan ik les heb gekregen, de promotoren van mijn doctoraat, alsook de leraars van de middelbare en lagere school bedanken. Uiteraard moet je zelf de discipline hebben om door te zetten, maar een goede basis onderwijs is toch van uiterst belang om het te maken in de academische wereld.

Zijn wij nog iets vergeten, of heb je nog een boodschap voor de bezoekers van deinzeonline?

Mijn oproep voor de wereld is:
Waar een wil is, is een weg.
Vrienden zijn als bomen, ze huilen niet, ze wuiven.
Geluk is het enigste dat verdubbelt als je het deelt.

LIVE THE MOMENT & BE CHANGE!
Céline