De “positieve” kant van kanker #kotk
Buig het negatieve om naar het positieve. Het was geen wens om kanker én chemo te hebben, maar deze wake-up-call was zeker geen maat voor niets.
Van Peter Van Maele ontvingen we onderstaande tekst:
“Hallo,
Ik ben Peter Van Maele, 39 jaar, zelfstandige in gereedschappen, en ik krijg een chemokuur tegen darmkanker.
Ik wist dat ik van beide familiekanten erfelijk belast ben met poliepen en darmkanker, en ooit een vrijwillig en preventief onderzoek moest ondergaan.
Met het overlijden van Serge Baguet en de vrouw van Thomas Buffel, vond mijn vrouw Karen dat ik eigenlijk niet langer moest wachten. Na een narcose en een coloscopie zagen ze een grote poliep. De week nadien bleek die kwaadaardig te zijn, en na weken geduld bleek via diverse scans dat er gelukkig géén uitzaaiingen waren. Karen heeft mijn leven gered, had ik langer gewacht, was het misschien te laat! Dat vond ik een eerste positief punt.
De tumor werd operatief verwijderd (alweer narcose), en na amper 4 dagen was ik miraculeus al uit het ziekenhuis. Geen stoma, geen sondes, vergeleken met de rest van de afdeling was ik er vlot doorgekomen. Alweer iets positiefs.
Omdat er twee klieren waren aangetast, besloot de dokter om me een chemokuur voor te schrijven. 12x, iedere twee weken. “Als je onkruid uittrekt, ga je nog eens sproeien om héél zeker te zijn dat alles weg is”. Een serieuze opdoffer, maar ik (en iedereen die me kent) dacht van er met de vingers in de neus door te wandelen, aangezien ik al wat (sportieve) uitdagingen heb afgewerkt.
Mijn geplande marathon in Berlijn in september heb ik geannuleerd, maar ik vroeg mijn loopcoach om toch een schema uit te werken voor een lokale marathon. Helaas heeft mijn onwetendheid over chemo me snel ontnuchterd. Waar ik voor de chemo nog vlot 20 km liep (na het herstel van de operatie darmkanker!!!), liep ik me na 10 km helemaal kapot. Ik moest er vrede mee nemen om maar 5 km te lopen, en nu zelfs nog maar 4 km. Maar blijkbaar is het voor de (medische) buitenwereld toch speciaal dat ik dit nog om de 2 dagen doe. Ik heb het mentaal en fysiek nodig om te sporten.
Nog snel even een poort-katheder plaatsen, onder narcose uiteraard.
De eerste chemo was confronterend: een verpleegster, de dokter, een psychologe, een diëtiste…. Uitleg over alle kleine ongemakken (toilet, zon, koude aanrakingen,…), dat hakt er in. Mijn lichaam moest ook wennen aan dat vergif, maar overgeven heb ik gelukkig nooit gedaan. Nog iets positiefs.
Ondertussen ben ik in mijn “slechte week” minder misselijk maar vooral héél moe, maar ik blijf zoveel mogelijk doorwerken. Als zelfstandige heb je niet veel tijd om ziek te zijn. Ik laat ook steeds een kaars branden in de kerk om de slechte week vlot door te komen.
Ik maakte bij de eerste chemo héél enthousiast een filmpje via Musically. Een taboe vind ik die kanker niet. Ik kreeg veel positieve reacties, en het gevoel dat ik daarmee anderen met mijn attitude inspireer, stimuleert me enorm.
Ok, ik voel me niet altijd goed in mijn vel: ik stink naar chemo, ik verdik door minder te kunnen sporten, mijn haar verdunt tijdelijk, maar anderzijds is het maar tijdelijk, is het een “gemakkelijke kanker”, ben ik nog jong en sterk om dit vlot te doorstaan, komt het zeker goed, en ga ik voor de rest van mijn leven perfect opgevolgd worden. Toch ook iets positiefs, toch?
Moest mijn vrouw me verlaten, samen met de kinderen, dan ben ik jarenlang de pineut, nu is het maar 6 maand. De vrouw wordt in dit verhaal te vaak vergeten, want ze draagt dit kruis even hard, maar op een andere manier. Maar we komen hier sterker uit. Alweer een pluspunt, samen met het feit dat een vriend ondertussen ook al een coloscopie liet doen.
De zwaarste tijd moet nog komen, maar we hebben al 2 grote doelen in zicht. De marathon van London eind april 2018 moet ik (zonder verdere ambitie) kunnen uitlopen, ik heb die mentale en fysieke discipline en uitdagingen nodig. Voor mijn 40ste verjaardag op 03/08/2018 wil ik scherper staan dan ooit. Dan geef ik een groot feest, een soort van come-back, letterlijk om het leven te vieren.
De allerbelangrijkste les die ik kreeg was de vraag van de psychologe: “Wat maakt je blij en gelukkig?”. Ik was beschaamd dat ik daar niet direct kon op antwoorden, maar nu heb ik een lijst van kleine dingen waar ik naar streef. Samen met mijn vrouw leven we een beetje meer in het “nu”. Ik heb ook een oplossing gevonden om niet meer te verzuipen in het werk, zodat ik ook daar terug meer vreugde in vind.
Dus buig het negatieve om naar het positieve. Het was geen wens om kanker én chemo te hebben, maar deze wake-up-call was zeker geen maat voor niets.”
